2. Koszulka, pilot i rozlany kisiel, czyli filmowa noc z Draconem Malfoyem w roli głównej [2]

   Ohayo! Tak jak obiecałam — rozdział w niedzielę. Możecie klaskać, bo zwykle nie dotrzymuję obietnic.

   Aha! Witam po raz pierwszy w 2016 roku! Szczęśliwego Nowego Roku, dotrzymania postanowień, bla, bla, bla i co tam jeszcze chcecie.

   Do Zuzi: nie jedz tej jarzynowej z poprzedniego rozdziału. Okazało się, że była za słona.

   Do Madzi: Gratuluję ogrania Kamila! Nauczysz mnie też grać w pokera? I odpowiedź na Twój komentarz dotyczący poprzedniego posta: możesz sobie wymyślić, co było dalej, bo na dalsze wyzwania chyba będę pisać fanfiki :)

   Do Oli: nie zabij się tam za tym oknem w nocy. Następnym razem zapukaj, to ci otworzę i może nawet poczęstuję ciasteczkami.

   Do wszystkich: komentować, żeby poprawić swoje (i moje) samopoczucie!

   Do śniega: dlaczego, kuźwa, musiałeś już spaść?!

   Kolejny rozdział pt. „Pluszowe misie, kolorowe wstążki i pieczenie ciasteczek, czyli dziwne zamiłowania Kamila B.” pojawi się prawdopodobnie w niedzielę 10.01.2016 albo wcześniej. Osobiście wolałabym wcześniej.

   Enjoy!

   Drav

♥♥♥

   Paulina już od dłuższego czasu gapiła się bezmyślnie w telewizor. Na ekranie Draco Malfoy właśnie dostawał w nos od Hermiony.

   — Zabij go! Zabij... — dopingowała Hermionę Ola, ale szybko się zreflektowała: — Nie, jednak nie zabijaj, bo wtedy nie byłoby fanfików o Dramione.

   — Która godzina? — spytała Madzia, rozglądając się za jakimś cyferblatem.

   — Dochodzi pierwsza —odpowiedziała jej Zuzia. — Jesteś już zmęczona?

   — Nie, nie jestem zmęczona. Tylko ciekawa, czy chłopcy już padli.

   Na usta Zuzki wkradł się cwany uśmieszek.

   — Chodźmy to sprawdzić.

♥

   Uzbrojone w mazaki, kosmetyczki i aparat fotograficzny dziewczyny wymknęły się na korytarz i cichutko przekradły się na drugie piętro, do kwater chłopców.

   — Gdzie Kamil ma pokój? — spytała cicho Paulina.

   — Chyba 121, ale głowy nie dam — odparła Edyta. Podreptały pod drzwi pokoju 121. Emilka przyłożyła ucho do drzwi, a kiedy po dłuższej chwili nic nie słyszała, kiwnęła głową do koleżanek.

   Zuzia nacisnęła klamkę i...

   — Czemu chłopcy się na noc barykadują w pokoju?

   — Nie chcę wiedzieć, co oni tam mogą robić... — szepnęła Julka.

   *z powodu kaprysu producenta wycięliśmy tę scenę, kiedy dziewczyny główkują nad poczynaniami chłopców*

   — Chodźmy, zanim ktoś nas nakryje — powiedziała Madzia, odwróciła się i podreptała na dół, a za nią reszta towarzystwa.

   Magda nagle zatrzymała się przed drzwiami.

   — Dziewczyny... Która wzięła klucz? — spytała drżącym głosem.

   Wszystkie pokręciły głowami. Magda nacisnęła klamkę.

   Zamknięte.

   — No to jesteśmy udupione — powiedziała Emilka.

   — Tam został nasz kisiel — jęknęła Zuzia i zaczęła cicho płakać.

   — Cholerne drzwi. Po co montować zamek, który bez klucza można otworzyć tylko z jednej strony? — powiedziała Ola i wyrzuciłaby z siebie więcej niemiłych epitetów pod adresem drzwi, gdyby nie Paulina.

   — Chodźmy do Kamila, on nas przenocuje — powiedziała.

   — A jak mu wytłumaczysz to, że mamy w rękach mazaki, kosmetyczki i aparat? — spytała racjonalnie Julka.

   — Yhm... Powiemy, że... Poszłyśmy robić nocne selfie w łazience, przy okazji mazakami dewastując lustro?

   Madzia pacnęła się w czoło.

   — Powodzenia życzę. Jeśli on w to uwierzy, to ja jestem biskup Pieronek.

   — Witamy waszą ekscelencję w naszej skromnej parafii. Już ja się o to postaram, żeby w to uwierzył — obiecała Emilka. Edyta, która była zajęta pocieszaniem Zuzki, spojrzała na nią dziwnie i wzruszyła ramionami, po czym wróciła do uspokajania koleżanki.

   — Chodźcie — powiedziała Emi i ruszyła znowu na górę.

   Grzecznie zapukała do drzwi pokoju Kamila. Kiedy nikt nie otworzył, zapukała głośniej. Po trzech minutach w końcu drzwi się otworzyły i stanął w nich Kamil, udający dopiero co obudzonego.

   — Jest pierwsza w nocy, o tej porze... — zaczął, ale Emilka natychmiast mu przerwała.

   — O tej porze damy są w opresji, rycerzu! Racz je przenocować, a hojnie ci się odwdzięczą.

   Kamil przestał udawać zaspanego, otworzył szerzej drzwi i wpuścił dziewczyny do środka.

   — Witamy nadobne panienki, chętnie je przenocuję, ale coś za coś.

   Oczy błyszczały mu niebezpiecznie. Od tej strony ani Paulina, ani Ola, ani tym bardziej Zuzia, Julka, Madzia i Edyta go nie znały. Za to Emilka już tak.

   — Daj spokój, na zapłatę będzie czas później — powiedziała. Usta Kamila ułożyły się w podkówkę.

   — Wiesz, ile ty już masz zaległych przysług?

   — Jestem młodszą siostrą przyjaciela twojego starszego brata. Poza tym jestem od ciebie starsza o całe dwa tygodnie — powiedziała Emilka.

   — Czekaj, czekaj... Młodszą siostrą brata jego starszego przyjaciela? — Magda już się gubiła.

   — Nie, Emi jest młodszą siostrą przyjaciela mojego starszego brata — wytłumaczył jej Kamil.

   — I tak nie rozumiem — powiedziała Ola.

   — Nieważne, wchodźcie. Chłopaki, ktoś się do nas wprosił na imprezę — oznajmił kolegom Kamil.

   — Fajnie, będzie ciekawiej — powiedział Adrian Pijarski, zerknąwszy na gości znad kart do pokera.

♥

Pół godziny później

   — To niesprawiedliwe! Magda ma najlepsze karty! — jęknął Kamil, zaglądając jej w posiadane karty.

   — Twoja męska duma jest urażona, bo już cztery razy ze mną przegrałeś? — spytała Magda.

   — Madziu, proszę cię — Kamil zrobił maślane oczy do dziewczyny.

   — Poddajesz się? Nawet nie zaczęliśmy grać.

   — Pff, ja mam się poddać? Niedoczekanie twoje! Tym razem z tobą wygram.

   — Powodzenia życzę.

   Podczas gdy Kamil kantował na wszelkie możliwe sposoby, Zuzka i Emilka zajadały się pizzą. Zuzi jeszcze nie opuścił żal po kiślu, ale jakoś starała się przeżyć. Paulina oglądała „Harry'ego Pottera i Księcia Półkrwi” razem z Tomkiem Olszewskim i Darkiem Nowakiem i nawet nie zauważyła, że Michał Rostek ciągle na nią zerka spod ściany.

   — Gdzie jest Wojtuś? — spytała w pewnym momencie Zuzia.

   — W swoim łóżku. Prawdopodobnie śpi — odpowiedział jej Łukasz, obserwujący bacznie pokerowy pojedynek Kamila i Magdy.

   Edyta i Ola przyniosły dwie poduszki z łóżka Kamila i upiększały je mazakami w kącie. Wkrótce na jednej widniał koślawy napis „I'm so stupid, but I'm sexy and I know it!”, a na drugiej wizerunek Stefci Doli z „No Game No Life” z piersiami większymi od tych oryginalnych.

   Ola uśmiechnęła się diabelsko. Dzieło zniszczenia dokonane!

   O godzinie 1:44 jako pierwsza ofiara snu padła Edyta. Położyła głowę na poduszce z napisem i zasnęła.

   Reszta jakoś wytrzymała do drugiej piętnaście, kiedy to Michał Rostek zasnął przed telewizorem z głową na ramieniu Darka.

   Madzia zdążyła siedem razy ograć Kamila, zanim ten przestał cwaniaczyć i oszukiwać i zrezygnował z dalszych porażek. Chłopak dosiadł się do Emilki i Zuzi, które siedziały i rozmawiały nad pustym talerzem po pizzy.

   — Jak zamierzacie się dostać do waszego pokoju? — spytał.

   — Spokojna twoja rozczochrana, damy sonie radę — odpowiedziała mu siostra przyjaciela jego brata.

   — Ale jak?

   — Zostawiłam uchylone okno w łazience.

   — Ale jak?

   — Normalnie, przekręciłam klamkę na samą górę...

   — Nie o to chodzi — przerwał jej Kamil. — Jak zamierzasz wejść do środka?

   — Nieraz się włamywałam do swojego pokoju, mam w tym wprawę, uwierz mi — powiedziała Emi. — Potrzebna będzie tylko jakaś mocna nitka, patyk i dużo umiejętności.

   Kamil wyraźnie jej nie wierzył, ale nic już nie powiedział. Położył głowę na stoliku (maczając przy tym włosy w ketchupie) i chwilę później smacznie chrapał, podobnie jak reszta chłopców, którzy zasnęli w międzyczasie.

   — Strasznie słabi ci chłopcy, dopiero za dziesięć trzecia — powiedziała Zuzia.

   — Skoro nasz gospodarz już śpi, to my chyba też powinnyśmy — powiedziała Julka.

   — Jeszcze nie — szepnęła Ola i pomachała tubką pasty do zębów.

♥

   Paulina przyjrzała się krytycznie swojemu dziełu i po krótkim namyśle pociągnęła oczojebną szminką po ustach Michała.

   — Gotowe — szepnęła.

   Michał poruszył się, a dziewczyna wstrzymała oddech. Na szczęście się nie obudził, jedynie przekręcił głowę.

   — Tylko nie waż się teraz ślinić, bo cała praca pójdzie na marne — ostrzegła go jeszcze i dołączyła do przyjaciółek.

   — Chcę zobaczyć, jak się budzą — szepnęła Ola i oceniła drugie tej nocy dzieło zniszczenia. — Wyglądają fantastycznie.

   Julka nacisnęła przycisk i uwieczniła tę chwilę.

   — Brakuje mi moich monstertracków, teraz chętnie bym się nimi pobawiła — powiedziała Zuzia.

   — No. Strasznie tu nudno. Idźcie spać, a ja was obudzę zanim chłopcy to zrobią, okej? — zaproponowała Emi.

   — A ty sama nie zaśniesz? — spytała z powątpiewaniem Paulina.

   — Spoko, mam coś do roboty — pomachała telefonem Kamila.

   Dziewczyny poszły spać, a Emi wklepała hasło do Kamilowego telefonu i przeglądała jego zawartość przez kolejne dwie godziny.

   O piątej czterdzieści Emilka obudziła koleżanki (z wyjątkiem Edyty, która miała na sobie grubą warstwę pudru). Na paluszkach wyszły z pokoju chłopców, zabierając po drodze szpulkę czarnej nitki. Julka i Magda poszły do siebie, Paulina, Ola i Zuzia stały przed drzwiami swojego pokoju, a Emilka wyszła na zewnątrz w królikowych kapciach. Chwilę majstrowała przy oknie, aż w końcu włamała się do własnej łazienki.

   Otworzyła przyjaciółkom drzwi od środka, po czym, nie kłopocząc się nawet zdjęciem mokrych od rosy kapci, padła na łóżko, przykryła się kołdrą i spała przez następne osiem godzin.